Dokładnie rok temu, przy okazji narodowego czytania Sienkiewicza, nieśmiało zasygnalizowałem, żebyśmy raczej czytali Boya-Żeleńskiego. Może niekonicznie narodowo. Może po prostu. Żeby dyskutować, pamiętać i myśleć. Temat był nader aktualny – kobiety i ich prawa.
W tym roku narodowo obrabiamy Wyspiańskiego. Z całym patosem, sztucznością, uduchowieniem. Więc ja nieśmiało znów zaapeluję. Czytajmy Boya-Żeleńskiego. Czytaj dalej Narodowe czytanie Boya-Żeleńskiego
Byłem chyba w szóstej klasie szkoły podstawowej. Zachorowałem na nerki i musiałem kilka tygodni spędzić w łóżku. W zasadzie wszystko co było do przeczytania w domu (odpowiednie do mojego wieku już przeczytałem). Sięgnąłem po Potop. Nuda. Wydaje mi się, że wtedy odkryłem Nędzników. Nie sądzę, żebym wiele rozumiał, najbardziej imponowała mi gwara złodziejska. W końcu padło na kryminały mojej mamy. Jakieś półtora metra kryminałów. Seria z jamnikiem, różowa seria, Joe Alex i wiele innych. Mam wrażenie, że w pełni zaspokoiłem swoją ciekawość tego gatunku.
W ramach odprężenia po nieco ciężkawych lekturach ostatnich tygodni kupiłem pod wpływem impulsu czeski kryminał. Bardziej w tym określeniu pociągał mnie przymiotnik “czeski”. Tak, tak, to stereotyp, ale liczyłem na jakąś odrobinę humoru. Akcja mogła być wtórna. Roznegliżowane Ivy Procházkovej. Czytaj dalej Roznegliżowane
