Archiwa tagu: dzieci

Córka króla moczarów

O Córce króla moczarów po raz pierwszy usłyszałem zdaje się jesienią. Podczas jazdy samochodem, co jakiś czas w radio pojawiała się reklamówka audiobooka. Nie zwróciłbym na nią zupełnie uwagi, gdyby nie mój syn, który zaczął zadawać różne pytania.

Nie pamiętam już całości, ale zdaje się, że w tekście reklamy padało jakieś zdanie o córce, która musi zamordować swojego ojca. Dla dziesięciolatka to wystarczający powód do wielu pytań.

I właściwie zignorowałbym tę pozycję, bo nie sięgam raczej thrillerów, czy horrorów, zwłaszcza jeśli są pozycjonowane tylko przez pryzmat swojego gatunku.

I nagle trafiam na zestawienie Joanny Olech proponowanych książek pod choinkę, dla młodzieży, a na jednej z pozycji znajduje się Córka króla moczarów, Karen Dionne. Pomijając już to, że sięgam do różnych młodzieżówek, to jeszcze najbardziej mnie zaintrygowało owo odwołanie do baśni Andersena, której zupełnie nie kojarzyłem. Czytaj dalej Córka króla moczarów

Niezwyczajni ludzie

Jeżeli podczas pierwszych prób komunikacji dziecko spotyka się z surowymi nakazami zalecanymi przez niektórych specjalistów, by “był cicho” lub “przestał głupio gadać” – nie tylko mu to nie pomaga; wręcz przeciwnie – właściwie zniechęca do podejmowania prób komunikacji i pracy nad wymagającym procesem zrozumienia, na czym polega mowa, język i komunikacja. B. Prizant, T. Fields-Mayer

Wiele osób z ASD myśli bez głosu i słów. Widzimy w głowie różnego rodzaju obrazy, które sobie przetwarzamy. Często przypomina to bardzo szybko przesuwające się po sobie obrazki. Jeśli chcemy coś powiedzieć, musimy sobie przekonwertować to na słowa i potem wymówić głosem. Jednym zajmuje to mniej czasu, innym więcej. Inny niż głosowy rodzaj myślenia sprawia, że uczymy się i przyswajamy wiedzę w inny sposób. Musimy widzieć, natomiast informacje głosowe pojawiają się i znikają. Trudniej jest je zapamiętać. Za to informacje wizualne pamiętamy świetnie. Dlatego wielu z nas wybiera komunikację tekstową. Katja Schrödringer

Czytaj dalej Niezwyczajni ludzie

Jak wybierać dobre tytuły

Nie oszukujmy się. Genialnych książek nie liczy się na pęczki. To są pojedyncze pozycje, które mocno zapadają w głowie. Zdecydowana większość to przeciętne, schematyczne powieści. Czasem mają fajnych bohaterów, ale szwankuje historia, czasem jest niesłychany pomysł, ale zmarnowany potencjał. No i mamy ewidentne gnioty, w których zły jest język, opowieść wielokrotnie już była przerabiana, zaś bohaterowie są sztuczni i niewiarygodni. Ot krzywa Gaussa w praktyce. Czytaj dalej Jak wybierać dobre tytuły

Co za ptak robi tak?

Pomysł genialny w swojej prostocie. Weźmy wiersz Juliana Tuwima Ptasie radio i pokażmy wszystkie ptaki, które w nim występują.

Wykonanie wspaniałe. Płócienny grzbiet zachodzący na okładkę. Jak dawno już nie miałem tak wydanej książki w ręku. Przypomniało mi się natychmiast wydanie Bajek Ignacego Krasickiego, z ilustracjami Gustava Dorégo. Książka, z którą niemal się nie rozstawałem, gdy miałem jakieś 6-8 lat.

Ilustracje! Mam słabość do akwareli, więc ptaki namalowane przez Katarzynę Minasowicz wraz z ozdobnikami są zachwycające.

Płyta z nagranymi odgłosami wszystkich bohaterów!

To wszystko w książce Co za ptak robi tak? Marii Szajer, która jest autorem krótkich wierszyków o każdym z tuwimowskich ptaków. Czytaj dalej Co za ptak robi tak?

Oby cię matka urodziła

Sześćdziesięcioletnia córka oddaje matkę po udarze do domu opieki. Z jednej strony z poczuciem winy, bo matka nigdy nie chciała “tak skończyć”, z drugiej z ulgą i swego rodzaju satysfakcją, za upokorzenia, jakich doznała w życiu.

Takich historii słyszeliśmy dziesiątki. Niemal za każdym razem mamy do czynienia z tym samym schematem. Złego życia. Rodziny, w której nie ma więzi rodzinnych. Matki, która oczekuje od córek podporządkowania. Powielającej schemat ze swojego dzieciństwa. Ojca “zbyt kochającego córkę”, który choć nie posunął się tak daleko jak Josef Fritzl, to zdecydowanie nadużywał swojej pozycji. A matka zdaje się tego nie zauważać. Lub nie chce o tym wiedzieć. Czytaj dalej Oby cię matka urodziła

Osoba od rzeczy ostatnich

Szukałem od jakiegoś czasu, cierpliwie polując na ebooka. Nie znalazłem. W końcu nabyłem papierową wersję. Nie wiem czemu nie przyszło mi do głowy, że to teksty z bloga. Nie przepadam, za tym “drugim życiem” tekstów, zebranych w formie książki. To nieco inna formuła, dynamika. Zupełnie inaczej buduje się historie i ich sens. Czytaj dalej Osoba od rzeczy ostatnich

To nie miał być tekst o wariatach (ale tak wyszło)

Kolejna sentymentalna opowieść? Dziewczynka z autyzmem, ukryty i odkryty talent. Cudowny zwierzak, który sprawił, że dziecko zaczęło się zmieniać i otwierać na świat. Czy już tego nie było tyle razy? Billy. Kot, który uratował moje dziecko, Rex – Cathleen Lewis, w końcu nawet sama historia Temple Grandin, opowiedziana przez Olivera Sacksa, później nią samą i ostatecznie sfilmowana.

Iris Grace zabłysnęła na chwilę nawet w polskim internecie. Chwytliwe tytuły w sam raz do klikania “pięciolatka z talentem i autyzmem”, “5-letnia malarka”, “ma 5 lat cierpi na autyzm i maluje jak Monet”. To tylko kilka z wybranych.

W ubiegłym roku historię dziewczynki opowiedziała jej mama Arabella Carter-Johnson w książce Niezwykły talent Iris Grace. Czytaj dalej To nie miał być tekst o wariatach (ale tak wyszło)

Sztuka liczenia do trzech. Pieniądze, czyli tabu

Pieniądze – trudny temat. Jak rozmawiać o pieniądzach z dziećmi? Równie trudna sprawa. Kwestia oszczędzania, inwestowania, kieszonkowego, co to znaczy mało i dużo. Kiedy warto wydawać pieniądze na zachcianki, czy płacić dzieciom za drobne prace domowe, za odrabianie lekcji, dobre oceny. Problemów jest bez liku.

Ron Lieber piszący dla New York Timesa o finansach osobistych opublikował książkę Sztuka liczenia do trzech. W zamierzeniu miała właśnie omawiać kwestię pieniądza. Przedmiotu, który nas wszędzie otacza i jesteśmy od niego zależni, a z drugiej strony stanowiącego pewne tabu. Czytaj dalej Sztuka liczenia do trzech. Pieniądze, czyli tabu

Siedem minut po północy

Pół roku przeleżała na półce. Mamy taki zwyczaj, że trudniejsze książki wraz z dziewięciolatkiem czytamy jeszcze wspólnie. Nie czytam wcześniej, żeby ocenić czy się nadaje, czy nie. Jeśli okazuje się zbyt trudna i słuchacz jasno to wyrazi, przerywamy. W przypadku Siedmiu minut po północy było nieco inaczej. Gdy zacząłem ją czytać wieczorem zaraz po zakupie, mój słuchacz orzekł, że chyba jednak nie chce. Że jest zbyt strasznie. On, który uwielbia straszne opowieści i filmy, zaprotestował. Czytaj dalej Siedem minut po północy