Kilka lat temu podczas czytania dzieciakom w przedszkolu książek przez rodziców w ramach akcji “Cała Polska czyta dzieciom”, mój młodszy syn wybrał wtedy swoją ulubioną wówczas książeczkę O małym krecie, który chciał wiedzieć, kto mu narobił na głowę. Słaba z mojej strony próba przekonania go, że może Koziołek Matołek będzie bardziej neutralny nie miała sensu. Uwielbiał czytać o krecie. Podobnie jak oglądać czeską wersję językową.
Archiwa tagu: autyzm
Słowo na A
Jeżeli choć jednej osobie na świecie ta książka pomoże, jeśli zmieni czyjeś myślenie lub da komuś kopa do działania – było warto.
Byłbym bardzo niesprawiedliwy, gdybym napisał, że to najważniejsze zdanie z książki Nikodema Sadłowskiego Słowo na A. Mam jednak wrażenie ogromnego i zmarnowanego potencjału. Zaczyna się nieźle. Detoks, rockandrollowy świat, emigracja później w książce dowiadujemy się o ucieczkach z domu, kolejnych szkołach i bardzo bogatym w doświadczenia i używki młodzieńczym życiu. Czytaj dalej Słowo na A
Nie jestem kosmitą
Poznając świat osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, a w szczególności z zespołem Aspergera jednym z najważniejszych źródeł były dla mnie wspomnienia spisane przez nich samych. Daniel Tammet, Donna Williams, Temple Grandin, Dietmar Zöller, Axel Brauns, John Elder Robison. Dzięki temu można zrozumieć ich świat. Nie perspektywę terapeutów, rodziców, naukowców. Ta oczywiście też jest ważna, ale pokazanie swoich własnych odczuć i emocji, sprostowanie różnego rodzaju nieporozumień, a przede wszystkim wyjaśnienie różnych zachowań daje szansę na zrozumienie i akceptację. To bardzo ważne. Zbyt często dorośli w stosunku do dzieci zachowują się tak, jakby ich wybory były najlepsze. Zbyt często terapeuci próbują skorygować zachowania niepożądane, nie zastanawiając się do czego służą. Zbyt często nauczyciele nie zwracają uwagi na nieco inne postrzeganie świata i odczuwanie przez dzieciaki ze spektrum autyzmu.
Książka Joanny Ławickiej Nie jestem kosmitą jest ważna przede wszystkim dlatego, że autorem jest osoba z zespołem Aspergera (ZA), która przy okazji jest pedagogiem specjalnym. Albo odwrotnie. Jak kto woli. Czytaj dalej Nie jestem kosmitą
Papużanka w słabszej formie
Pierwszą książką Zośki Papużanki (Szopka) byłem zachwycony. Językiem, konstrukcjami, przeplataniem dialogów z narracją, a przede wszystkim niesłychanym narysowaniem bohaterów książki. Z wieloma książkami polskich autorów mam ogromny problem. Zbyt często wyrafinowana forma zabija treść. Albo też jej całkowity brak. W wielu przypadkach po kilkunastu stronach popisywania się przez autora elokwencją, erudycją i odwołaniami nudzi mnie to, że nie ma w nich ciekawej historii. U Papużanki styl uzasadniał opowiadaną historię. Frazy i powtórzenia, które słychać w żywych dialogach, przeplatane opowieścią sprawiały, że miałem ogromną przyjemność z lektury. Czytaj dalej Papużanka w słabszej formie
Billy. Kot, który ocalił moje dziecko
Brzdęk, brzdęk… 5:30 rano. Brzdęk, brzdęk. Już wiem, co to jest. Za pierwszym razem, gdy słyszałem ten dźwięk w półśnie, nie potrafiłem go w ogóle zidentyfikować. Ale dość szybko zorientowałem się co jest jego źródłem. Sięgam zaspany po małą poduszkę, z zamiarem rzucenia jej w kierunku skąd dochodzi dźwięk. Słyszę, że zeskoczył. Dostojnie, nie spiesząc się za bardzo. Pewnie za dziesięć, może piętnaście minut, gdy znów zasnę sytuacja się powtórzy. Czytaj dalej Billy. Kot, który ocalił moje dziecko