Starałem się rozstrzeliwać wyłącznie dzieci. Okazało się to możliwe. Wszystkie dzieci były prowadzone za ręce przez matki. Mój sąsiad strzelał do matki, a ja zabijałem jej dziecko. Myślałem, że dziecko bez matki i tak długo nie pożyje. Uwalnianie dzieci pozbawionych matek i tym samym skazanych na śmierć miało, że tak powiem, uspokoić moje sumienie.
Taka jest właśnie logika wojny. Wyjaśnić, wytłumaczyć, rozmyć odpowiedzialność za zło. Zacytowane słowa padły ze strony członka 101. Rezerwowego Batalionu Policji – formacji, w której pracowało wielu “zwykłych ludzi” – rzemieślników, robotników. Mieli być policjantami, a zostali wykorzystani w machinie wojennej podczas II wojny światowej jako pomoc w “rozwiązaniu kwestii żydowskiej”. Tej formacji i pięciuset jej uczestnikom poświęcił książkę Christopher R. Browning Zwykli ludzie. 101. Rezerwowy Batalion Policji i “ostateczne rozwiązanie” w Polsce.Czytaj dalej Zwykli ludzie→
Na półce sklepowej leżała czarna soczewica. Nigdy nie jadłem i ciekawiło mnie, jak smakuje. Nie miałem pojęcia co i kiedy z niej zrobię. Po przyjściu do domu zacząłem szukać przepisów i od razu wpadł mi w oko ten ze szpinakiem. Czytaj dalej Czarna soczewica ze szpinakiem→
Wiadomo, jak pisze się blurby, czyli informacje na okładkach książek. “najlepsza”, “wybitna”, “kultowa”, “przełomowa”. A jednak, jeśli wchodzę do nowego świata, a takim jest dla mnie świat książki graficznej, i czytam “jeden z najgłośniejszych amerykańskich komiksów ostatnich lat” to biorę. Przejrzałem półkę w bibliotece, odstawiłem wszelkie kryminały, macki i skoncentrowałem się albo na nowym ujęciu klasyki albo czymś obyczajowym. Do tej drugiej grupy należy Śmiech i śmierć Adriana Tomine.Czytaj dalej Śmiech i śmierć→
To nie jest wolność nie zakopywać tego, co się napaskudziło – pomyślał. – Nie ma zwierzęcia równie wolnego jak kot, a przecie kot zagrzebuje swoje łajno. Kot to najlepszy anarchista. Dopóki nie nauczą się tego od kota, nie mogę ich szanować.
W końcu to zrobiłem! Przeczytałem najgłośniejszą i najbardziej znaną powieść jednego z moich ulubionych pisarzy młodości, której konsekwentnie unikałem. Trudno mi powiedzieć czemu. Tak czasami mam, że unikam pewnych zbyt popularnych “arcydzieł”. Gdy czasami zaintryguje mnie jakiś nowy autor, zwykle sięgam do mniej popularnych jego dzieł. W przypadku Komu bije dzwon Ernesta Hemingwaya, nie mam pojęcia czym była podyktowana moja niechęć. W końcu się doczekał.Czytaj dalej Komu bije dzwon→
Zaintrygowała mnie zapowiedź redakcyjna powieści graficznej Dni, których nie znamy Timothé Le Bouchera. Główny bohater Lubin próbuje swoich sił w akrobacji cyrkowej. Podczas jednego z występów upada, uderzając się w głowę.Czytaj dalej Dni, których nie znamy→
Baśka i Kasieńka. Tak o swoich nastoletnich córkach mówi matka i już wiemy sporo. Baśka – bałaganiara, nie słuchająca, prowokująca, rozpuszczona i Kasieńka – ta grzeczna. Baśka ma talent, rysuje, dostaje nagrody, ale zdaniem matki, nie kończy tego co zaczęła, za to gdy tylko jest okazja, nie omieszka wspomnieć, że Kasieńka też ładnie rysuje. Jej rysunki są zawsze staranne i dokładne. Petra Dvořáková w powieści Wrony prowadzi narrację dwutorowo. Dostajemy perspektywę jednej z córek – Baśki oraz jej matki.Czytaj dalej Wrony→
Dawno nie było notki kulinarnej. Tym razem, coś co może za bardzo nie pasuje do zimy, bo kwaskowość tej sałaty jest wyjątkowo letnia. Nauczyłem się już, że Ottolenghi (tym razem przepis z Prosto) przesadza nieco z octem, więc muszę nieco powstrzymywać jego zapędy. Makaron ryżowy – grube paski – też warto jednak pogotować, a nie robić według oryginalnego zalecenia (zalać wrzątkiem na 15 min). Czytaj dalej Sałatka z makaronu ryżowego z ogórkiem i makiem→
Bardzo dziwna sprawa z tą książką. Zacząłem ją czytać kilka miesięcy temu i dość szybko przerwałem. Coś mi nie pasowało. Męczyła mnie. Teraz po lekturze ostatnich książek, które krążą wokół tematu depresji (Perfekcyjni do bólu, Siła niedoskonałości) postanowiłem wrócić do niej i zacząć od początku. Zaskakujące, że teraz jakość mojego czytania była zupełnie inna. Zacząłem zaznaczać sporo fragmentów i coraz bardziej wciągała mnie ta koncepcja Jonathana Rottenberga – ewolucyjnych źródeł epidemii depresji, bo taki jest temat i podtytuł jego książki Otchłań.Czytaj dalej Otchłań→
Po mojej niedawnej lekturze zahaczającej o temat perfekcjonizmu (Perfekcyjni do bólu) postanowiłem przyjrzeć się nieco dokładniej temu zjawisku. Tak trafiłem na książkę Malwiny Huńczak Siła niedoskonałości. Dlaczego perfekcyjnie nie znaczy lepiej. Ciekawe, że zmieniono tytuł tej pozycji w stosunku do pierwszego wydania, który brzmiał Przekleństwo perfekcjonizmu. Czyżby chodziło o moc pozytywnego przekazu – przekleństwo kontra siła. Autorka jest psycholożką, psychoterapeutką oraz ekonomistką i napisała zupełnie porządną monografię, dotyczącą zjawiska perfekcjonizmu. Może nie ma ona tego stylu, jakim cechują się najlepsze książki popularnonaukowe, ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć, gdyż krok po kroku porządkuje całe zagadnienie.Czytaj dalej Siła niedoskonałości→
Nie jest mi po drodze z Lemem. Na przestrzeni lat próbowałem wielokrotnie się przekonać do jego twórczości, sięgając po bardzo różne rzeczy, no i niestety – “nie wchodzi”. Zdaje się, że w całości ukończyłem wyłącznie Kongres futurologiczny, uwielbiany przez mojego kolegę z młodych lat. Pamiętam nawet okoliczności, gdy go czytałem oraz swój stan, który mogę opisać jedynie jako wzruszenie ramion.Czytaj dalej Podróż siódma→
